تاریخچه دوچرخه ‌سواری

دوچرخه وسیله نقلیه‌ای است سبک و دارای دو چرخ که به کمک پا زدن حرکت می‌کند. تاریخچه دوچرخه‌سواری به عنوان یک ورزش با تاریخچه خود دوچرخه، ارتباط کامل دارد.

اولین فرد در تاریخ که سوار بر دوچرخه شد، یک فرانسوی به نام سیوراک (sivrac) بود. سیوراک، در سال 1690 میلادی دوچرخه‌ای چوبی ساخت که شاخه‌هایی عمودی بر روی چرخهای آن قرار داشت و هر دو چرخ به وسیله یک چوب افق به هم متصل می‌شد. این دستگاه، پنجه رکاب نداشت و حرکت آن به کمک فشار دادن پاها بر روی زمین صورت می‌گرفت. اهالی پاریس، دوچرخه سیوراک را اسب چوبی عنوان داده بودند.

اسب چوبی گرچه تعجب مردم پاریس را برانگیخته بود، چندان مورد استقبال قرار نگرفت و فقط فروشندگان دوره‌گرد بودند که برای حمل بار از آن استفاده می‌کردند.

در سال 1817، در شهر کارلسروهه آلمان شخصی به نام بارون فون دریاس دوچرخه پایی کاملتری ساخت و یک زین کوچک هم بر روی آن قرار داد. دوچرخه‌های فون دریاس به زودی در چند پایتخت اروپایی به مردم معرفی شد و شخصی به نام دنیس جانسون یکی از آنها را با خود به انگلستان برد تا از روی آن بسازد و بفروشد.

دنیس جانسون کلاسهایی برای آموزش فن دوچرخه‌سواری ترتیب داد و با این کار مشتاقان بسیاری برای کالای خود به وجود آورد. به این ترتیب، کار و بار دنیس جانسون به قدری گرفت که دوچرخه‌سواری تبدیل به یکی از تفریحات محبوب و متداول روز شد.

در سال 1818، شخصی به نام بارون ساوربرن در فرانسه دوچرخه‌ای ساخت که دارای چرخ بسیار بزرگی در جلو و چرخ کوچکی در عقب بود. به چرخ جلو این دوچرخه عجیب، طنابی دایره‌وار (به صورت حلقه) بسته می‌شد که راننده باید آن را با دست می‌کشید تا چرخ جلو به حرکت درآید و دستگاه را به جلو ببرد. چنین کاری فقط از عهده بندبازها و دوچرخه‌ سوارهای بسیار ماهر بر می‌آمد. از روی این دستگاه عده زیادی افتادند و مجروح و مصدوم شدند.

در سال 1834، آهنگری اسکاتلندی به نام مک میلان برای دوچرخه پنجه رکاب اختراع کرد تا دیگر احتیاجی به فشار پا بر روی زمین نباشد. مک میلان دوچرخه خود را به تدریج و طی پنج سال چنان کامل کرد که می‌ توانست تا 22 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. خود مک میلان نمایشهایی هم برپا می‌کرد تا به مردم ثابت کند که وسیله نقلیه او چه اندازه مطمئن و بی‌خطر است. دوچرخه مک میلان اکنون در موزه لندن نگهداری می‌شود.

در سال 1860 در فرانسه، کارخانه‌داری به نام میشو به دوچرخه علاقمند شد و تصمیم گرفت تغییراتی در آن به وجود بیاورد. برای این کار،‌میشو مهندس جوان و مبتکری به نام پی‌یر لالمنت را به استخدام کارخانه خود درآورد.

لالمنت، قسمتهایی از دوچرخه را که قبلاً از جنس چوب بود، با لوله‌های آهنی ساخت و سپس سطح خارجی چرخهای چوبی را با نوارهای لاستیکی پوشانید. در سال 1962 لالمنت دوچرخه‌ای ساخت که دارای رکاب بر روی چرخ جلو بود. وقتی لالمنت به آمریکا مهاجرت کرد، دوچرخه ابداعی خود را هم در آنجا ساخت و به بازار فرستاد. دوچرخه‌های لالمنت در ایالات متحده به بون شیکر معروف شدند.
در سال 1871 در انگلستان دوچرخه‌ای به بازار آمد که کم و بیش شبیه بون‌شیکر بود. این دوچرخه را شخصی به نام جیمز استانلی چنان ساخته بود که چرخی بزرگ در جلو و چرخی کوچک در عقب داشت و با یک پدال که در مرکز چرخ جلو کار گذاشته شده بود، حرکت می‌کرد.

 در سال 1873 مهندسی به نام هاردی لاوسون برای نخستین بار زنجیر چرخ را به دوچرخه افزود. این زنجیر به چرخ عقب وصل می‌شد و با گردش آن توسط فشار پا،‌ دوچرخه به حرکت در می‌آمد. با این همه، چون تایر دوچرخه سنگین بود و از لاستیک توپر ساخته می‌شد،‌سرعت دوچرخه چندان زیاد نبود. اما، در سال 1879 در مرکز چرخها بلبرینگ قرار گرفت و این ابداع که توسط شخصی به نام توماس صورت پذیرفته بود، بر سرعت دوچرخه بسیار افزود. در سال 1881 یک شرکت سازنده چرخ خیاطی دوچرخه‌هایی تولید کرد که هر دو چرخ جلو و عقب آن به یک اندازه بود. در سال 1889 میلادی دانلپ از تایرهای هوادار برای دوچرخه استفاده کرد. نخستین تایری که دانلپ ساخت، اکنون در موزه «ادینبورد» در انگلستان نگهداری می‌شود. این تایر پیش از آنکه باز نشسته شود، حدود پنج هزار کیلومتر کار کرده بود. در اواخر سال 1888، گروهبان بلفست برای کمپانی دانلپ لاستیک تویی و رویی دوچرخه را ساخت و از آن تاریخ تاکنون دوچرخه را به صورتی که امروز معمول است می‌سازند. در سال 1896 با شروع نخستین دوره بازیهای المپیک نوین، مسابقات دوچرخه‌سواری به عنوان یک رشته ورزشی مستقل و پرطرفدار در برنامه بازیها گنجانده شد.

نخستین مسابقه دوچرخه‌سواری در سال 1868 در محلی به نام هندون در انگلستان انجام شد. در همین سال یک کارخانه سازنده دوچرخه در فرانسه، مسابقه‌ای نمایشی به مسافت 1200 کیلومتر (دور فرانسه) ترتیب داد تا برای محصولات خود تبلیغ کند.

در سال 1869 نخستین مسابقه بین‌المللی دوچرخه‌سواری در جاده بین دو شهر پاریس و روان برگزار شد. نقطه شروع این مسابقه طاق نصرت در پاریس بود و از میان 323 شرکت کننده در این مسابقه تاریخی، یک انگلیسی به نام جیمز مور به مقام نخست رسید.

در سال 1876، شخصی به نام اف.ال.دادز در دانشگاه کمبریج لندن توانست 25 کیلومتر را در زمانی کمتر از یک ساعت رکاب بزند و نخستین رکورددار سرعت در تاریخ دوچرخه‌سواری باشد.

در این سالها، دوچرخه‌سواری به صورت یک تفریح همگانی در ایالات متحده درآمده بود و این ورزش و سرگرمی جدید به قدری مورد استقبال مردم قرار گرفته بود که روزهای تعطیل و یکشنبه‌ها به جای حضور در مراسم دعا و نیایش کلیسا، پیر و جوان سوار بر دوچرخه رهسپار خارج از شهر می‌شدند. نوشته‌اند که کشیش یک کلیسا برای مقابله با این وضع، سوار بر کالسکه به میان جمع دوچرخه‌سواران می‌رفت و خطاب به آنها با اعتراض می‌گفت: ای غفلت‌زدگان! روی زین دوچرخه نشستن و رکاب زدن، شیوه‌ای درست برای رسیدن به خدا نیست!

در سال 1883، یک آمریکایی به نام کورتیس، نخستین رکورد دوچرخه‌سواری استقامت را برپا داشت. او به مدت یک شبانه‌روز کامل رکاب زد و در این مدت مسافتی معادل 320 کیلومتر را پیمود. در همان سال، یک آمریکایی دیگر به نام توماس استیون تصمیم گرفت با دوچرخه خود دنیا را دور بزند. این دوچرخه‌سوار پس از دو سال به وطن خود بازگشت و ادعا کرد که هرجا بر روی کره زمین جاده‌ای بوده، آن را پیموده است.

در سال 1878، اولین اتحادیه ملی دوچرخه‌سواران در انگلستان تأسیس شد و این اتحادیه، مقررات خاصی برای مسابقات دوچرخه‌سواری در جاده و پیست برقرار کرد.

در سال 1891، دوچرخه‌ سواری به نام پاگربیل موفق شد 142 ساعت (حدود 6 شبانه‌روز) پیوسته رکاب بزند. این رکوردگیری در مکانی که امروزه مجموعه بسیار بزرگ مدیسون اسکوئرگاردن نیویورک برپا شده است، صورت گرفت.

در سال 1895، لوتر.اچ.پورتر کتابی منتشر کرد با عنوان «دوچرخه‌سواری برای تندرستی و تفریح». پورتر در کتاب خود خاصیت دوچرخه‌سواری را در کم کردن وزن، افزایش قدرت بدن و بهبود تنفس شرح داده بود.
پایه‌ های فدراسیون بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، در سال 1900 با تأسیس اتحادیه بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، ریخته شد. مرکز این اتحادیه در شهر پاریس بود. در حال حاضر فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری که آن را به اختصار فیاک می‌نامند و از طرف کمیته بین‌المللی المپیک نیز به رسمیت شناخته شده است، به کار توسعه، هدایت و ایجاد مقررات جدید می‌پردازد.

فیاک عضو اصلی اتحادیه بین‌المللی دوچرخه‌سواری نیز هست. مقر فیاک در شهر رم قرار دارد. مشهورترین مسابقات دوچرخه‌سواری جاده در دنیا، تور دوفرانس است که مسافتی بالغ بر 3500 کیلومتر را در بر می‌گیرد. تور دوفرانس در سال 1903 به ابتکار هانری دگرانژ سردبیر مجله آتو در فرانسه پا گرفت و از آن تاریخ به بعد همه ساله به طور منظم و با شرکت بهترین دوچرخه‌سواران جهان برگزار می‌شود.

قوانين و مقررات مسابقات دوچرخه سواری

دوچرخه وسيله اي است ساده , سبك و انفرادي كه هم براي رفت و آمد سريعتر و هم بمنظور تفريح و سرگرمي و ورزش بكار مي رود . از همان سالهاي ابتداي اختراع دوچرخه , دوچرخه سوارهايي كه به تدريج در كار خود مهارت يافتند پي بردند كه به اين وسيله مي توانند به رقابت بپردازند و مسابقاتي براي آن برگزار كنند . اولين مسابقات دوچرخه سواري به صورت طبيعي و خودجوش بين دوچرخه سوارها برگزار مي شد و بيشتر بخاطر تفريح بود تا يك مسابقه واقعي و جدي . باشگاههاي دوچرخه سواري كه داير شد مسابقات هم شكل بهتري يافت .

نخستين مسابقه دوچرخه سواري در سال 1868 در محلي به نام هندون در انگلستان انجام شد . در سال 1878 اولين اتحاديه ملي دوچرخه سواران در انگلستان تاسيس شد و اين اتحاديه مقررات خاصي براي مسابقات دوچرخه سواري در جاده و پيست برقرار كرد .

پايه هاي فدراسيون بين المللي دوچرخه سواري در سال 1900 با تاسيس اتحاديه بين المللي دوچرخه سواري ريخته شد . مركز اين اتحاديه شهر پاريس بود . در حال حاضر فدراسيون بين المللي دوچرخه سواري آماتور كه آن را به اختصار فياك مي نامند و از طرف كميته بين المللي المپيك به رسميت شناخته ميشود , به كار توسعه , هدايت و ايجاد مقررات جديد مي پردازد . فياك عضو اصلي اتحاديه بين المللي دوچرخه سواري نيز هست . محل دفتر مركزي فياك شهر روم ايتاليا است .

مسابقات رسمي دوچرخه سواري :

در زبان انگليسي واژه BICYCLE ( دوچرخه ) از دو بخش BI به معناي دو و CYCLE به معناي دايره است. گرچه هدف اصلي صدها ميليون دوچرخه سوار در سراسر جهان تفريح كردن , تامين تندرستي و نشاط جسمي وروحي يا رفت و آمد است اما دوچرخه سواري از ورزشهاي محبوب و رايج در همه كشورها است . ورزش دوچرخه سواري ورزشي سرعتي استقامتي است كه مسابقات آن در رشته هاي مختلف , در جاده و پيست برگزار مي شود .

الف : مسابقات جاده :

جاده هاي مخصوص مسابقات از نظر فني بايد به اندازه كافي عريض بوده و فاقد پيچهاي بسيار تند يا شيبهاي خطرناك است .

تور دوچرخه سواري :

از رايج ترين و محبوبترين مسابقات دوچرخه سواري در جاده مسابقات تور است كه در چند مرحله انجام ميشود . ميانگين مسافت براي هر مرحله حدود 155 كيلومتر است . از تورهاي معروف دوچرخه سواري تور دوفرانس ( مسافت بيش از 3500 كيلومتر ) , تور دورسويس , تور لاوانيه در اروپاي غربي , تور لومباردي , بريتانيا و جيرود يتاليا ( دور ايتاليا ) مي توان نام برد .

در ايران نيز تور دور شمال و تور دور درياچه اروميه برگزار شده است .

ب : مسابقات پيست :

رشته اي از مسابقات دوچرخه سواري است كه در استاديوم هاي مخصوص برگزار ميشود . استاديوم هاي مخصوص را ولودروم ( veloderom ) مي گويند . پيست ولودروم سطحي است كه نسبت به سطح افق 33 درجه شيب دارد . ولودروم دوچرخه سواري در ايران در ورزشگاه بزرگ آزادي ( تهران )از نظر فني يكي از بهترينها در دنيا است .

ساختمان دوچرخه مسابقاتي :

وزن دوچرخه هاي مسابقاتي سبكتر و دسته ( فرمان ) آن پايينتر از زين است . اين نوع دوچرخه ها را كورسي مي نامند مخصوصاً به اين شكل خاص مي سازند كه دوچرخه سوار به حالت خميده قرار گيرد و فشار هواي مقابل به حداقل برسد . طوقه و تاير دوچرخه هاي مسابقاتي هم باريك است تا كمترين اصطكاك را با جاده و پيست داشته باشد و سرعت بيشتري بگيرد .

لباس دوچرخه سوارها

 شامل كلاه ايمني , بلوز , شلوار كوتاه , دستكش , جوراب و كفش مخصوص است .

داوران :

عبارتند از : داور دور شمار , داور زنگ , داوران پيچ ها و طول پيچ , داور خط پايان و وقت تگهدار .

خطاها :
هل دادن يا كشيدن دوچرخه سوار توسط ديگري به منظور بر هم زدن تعادل او , قرار گرفتن در باد دوچرخه ديگر تا مسافت 50 متر , توقف كوتاه مدت به ميل دوچرخه سوار و يا بمنظور تعويض با دوچرخه سوار ديگر , توقف ناگهاني و ايجاد حادثه , اعمال خشونت و رفتار ناشايست , ترك بدون دليل مسابقه , دريافت مواد غذايي در خارج از محوطه تعيين شده , توجه نكردن به علائم نصب شده , سد كردن راه دوچرخه سواران ديگر , گرفتن فرمان با يك دست هنگام عبور از خط پايان مسابقه . براي هر خطا جريمه هايي در نظر مي گيرند .

فواید ورزش دوچرخه سواری:

دوچرخه سواری نه تنها می تواند اوقات فراغت شما را در تابستان پر کند، بلکه راهی عالی برای ارتقاء فیزیک و اندامتان نیز به شمار می رود. برخی از بهترین فوایدی که با دوچرخه سواری می توانید به بدنتان برسانید، بالا بردن مصرف اکسیژن بدن، تقویت قدرت عضلانی پاها، تقویت توانایی بدن برای جلوگیری از ساخت اسید لاکتیک و کاهش درصد چربی بدن می باشد. از دیدگاه قدرتی، دوچرخه سواری به دویدن بعنوان یک ورزش قلبی-عروقی ارجحیت دارد چون در دوچرخه سواری شما بطور مداوم علیه یک مقاومت در حال ورزش هستید. چند نکته مهم هست که باید برای تنظیم یک برنامه دوچرخه سواری در تابستان به یاد داشته باشید تا بیشتری نتیجه را از تمریناتتان به دست آورید.

عدم يكنواختني تمرينات

یکی از مهمترین عواملی که در تمرین دوچرخه باید در نظر داشته باشید، تنوع است.

اگر هر روز همان تمرین همیشگی و تکراری را انجام دهید، به مرور زمان دیگر نتیجه نمی گیرید. اگر هر از گاهی برنامه تان را تغییر دهید، بدنتان خیلی بهتر به تمرینات پاسخ می دهد و حوصله تان هم از تمرین سر نمی رود.

اضافه کردن یک تا دو جلسه "تمپو" به شما کمک میکند پایه خوبی برای تمرینات دوچرخه سواری خود در تابستان بسازید. در این تمرینات(تمرینات تمپو) شما 20 تا 25 دقیقه به طور یکنواخت با شدت بالا ركاب می زنید. این روش به بدنتان کمک می کند به تحمل اسید لاکتیک عادت کند بنابراین وقتی تصمیم می گیرید که شدت تمرینتان را افزایش دهید، سریع خسته نمی شوید.  این تمرینات همچنین به شما کمک میکند سرعت متوسط خود را بالا ببرید و درنتیجه عملکردتان هم تقویت شود.

یک جلسه در هفته را باید به تمرینات با مدت زمان طولانی تر اختصاص دهید. اینکار به شما کمک می کند استقامت قلبی-عروقی خود را افزایش دهید. اینکار نه تنها برای سلامتیتان خوب است، بلکه فرصت استراحتی براي تمرینات شدتی روزهای دیکر برای بدنتان فراهم می کند.

هدفتان این باشد که مداوم و پیوسته با شدت متوسط تا 45 دقیقه یا یک ساعت رکاب بزنید. هیچ نیازی به تکرار دوباره در این جلسات (جلسات تمپو) نیست، مگر اینکه برای یک مسابقه استقامت تمرین می کنید. استقامت بیشتر با مشکلاتی برای ریکاوری همراه خواهد بود و شما از سایر تمریناتی که باید روی آن متمرکز شوید، دور می کند.

آخر اینکه، اضافه کردن یک تا دو جلسه تمرینات اسپرینت هم راه بسیار عالی است چون درواقع همین تمرینات است که سطح فیتنس شما را بالا می برد. 30 ثانیه تا یک دقیقه با سرعت بسیار بالا رکاب بزنید بعد تا دو تا سه برابر زمان اسپرینت، استراحت کنید. این پروسه را 6 تا 12 مرتبه تکرار کنید و بعد بدن را سرد کنید.

استراحت مناسب

 عامل دیگری که باید در نظر داشته باشید، استراحت است. اگر می خواهید در کارتان پیشرفت داشته باشید، مطمئناً استراحت عامل بسیار مهمی خواهد بود. چون اگر اجازه ندهید که بدنتان از تمریناتی که انجام داده است، ریکاور شود، هر جلسه تمرینی فقط فیبرهای عضلانیتان را نابود خواهد کرد.

درکنار روزهای تعطیلی که در برنامه تان وجود دارد، هر تمرین ورزشی دیگر مثل بدنسازی یا سایر ورزشهایی که در خلال این تمرینات انجام میدهید را نیز در نظر داشته باشید. اگر آن تمرینات توانایی زیادی از شما می گیرد، حتماً باید اجازه دهید بدنتان از آن تمرینات هم ریکاور شود و بعد به تمرین دوچرخه تان برگردید.

افزودن تمرینات بدنسازی

اضافه کردن یک برنامه تمرینی بدنسازی خوب به برنامه تان برای ارتقاء عملکردتان عالی است. تمرینات بدنسازی به شما کمک میکند از آسیب دیدگی دور بمانید چون این تمرینات باعث می شود رباط ها و عضلاتتان بهتر بتوانند فشار وارده را تحمل کنند و همچنین به شما کمک می کنند بتوانید با شدت بالاتری تمرین کنید و سطح تمرینتان را بالا ببرید. اگر دچار هر نوع عدم توازن عضلانی هستید (مثلاً عضلات بیرونی جلو پایتان قوی تر از عضلات داخلی آن است)، بدنسازی برایتان بهترین راهکار است.
مهمترین تمرینات بدنسازی که باید انجام دهید، اسکات، حرکت پشت پا دستگاه، پرس سینه، پرس سرشانه، ددلیفت، و برخی از تمرینات خاص شکم است. این عضلات خاص در تمرینات دوچرخه شدیداً مورد استفاده قرار می گیرند، به همین دلیل تقویت آنها ارجحیت دارد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: